Μέσα σε μια εβδομάδα, έγινε το πιο viral θέμα συζήτησης και σίγουρα η πιο must watch σειρά της σεζόν. Το Adolescence, η βρετανική σειρά 4 επεισοδίων στο Netflix έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς, έχουν γραφτεί ήδη αμέτρητα άρθρα για τις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και τα αριστοτεχνικά μονοπλάνα και βέβαια αναλύσεις για τις βασικές θεματικές του σεναρίου: την εφηβική βία, το bullying, την επικινδυνότητα των social media, την γονεϊκή ευθύνη, την αποξένωση, την χρεωκοπία του εκπαιδευτικού συστήματος, την ακαταλαβίστικη νεανική γλώσσα των emojis, το χάσμα γενεών, που μοιάζει βαθύτερο από ποτέ.
Το «Adolescence» ή αλλιώς ελληνιστί «Εφηβεία» όπως θα το βρούμε στα ελληνικά είναι μια σειρά που σε καθηλώνει από το πρώτο κιόλας λεπτό. Ένα ολόκληρο επεισόδιο είναι μια συζήτηση μεταξύ του Τζέιμι, του έφηβου πρωταγωνιστή και μιας παιδοψυχολόγου που έχει αναλάβει τον ρόλο να απαντήσει αυτό που οι γονείς και οι ντεντέκτιβ, δεν κατάφεραν: το γιατί. Το αποτέλεσμα είναι ένα τηλεοπτικό επεισόδιο διάρκειας 52 λεπτών να είναι τόσο έντονο που σε κάνει να τρέμεις, να ιδρώνεις και στο τέλος να νιώθεις εξαντλημένος, όπως σχολιάζει το CNN. Το γιατί το «Adolescence» είναι μια τόσο δυνατή σειρά θα το καταλάβετε όταν τη δείτε, το γιατί είναι τόσο φρικτή, η απάντηση είναι πως βασίζεται σε προβλήματα που είναι εύκολο να παραβλέψουμε και τα κατανοούμε στο τέλος.
Είναι η βρετανική σειρά που προσγειώθηκε στο Netflix την περασμένη εβδομάδα και έχει κάνει τους πάντες σε όλο τον κόσμο να μιλούν για το πόσο σπουδαία είναι. Οι τηλεθεατές την έχουν χαρακτηρίσει ως το «καλύτερο δράμα» του Netflix αυτή τη στιγμή, ενώ έχει συγκεντρώσει σχεδόν τέλεια βαθμολογία στο Rotten Tomatoes. Πέρα από το γεγονός ότι με κάποιο τρόπο γυρίστηκε όλο σε μία λήψη ανά επεισόδιο, κάτι που πολλοί θεωρούν «αδύνατη» κινηματογραφική μαεστρία, η πλοκή της είναι αυτή που έχει καθηλώσει τους θεατές.
Η τηλεοπτική σειρά των τεσσάρων επεισοδίων ακολουθεί την ιστορία του 13χρονου Τζέιμι Μίλερ (Όουεν Κούπερ), ο οποίος συλλαμβάνεται ως ύποπτος για τη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς του, της Κέιτι. Ο βραβευμένος με SAG ηθοποιός Στίβεν Γκράχαμ συνυπογράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στον ρόλο του πατέρα του Τζέιμι, Έντι ο οποίος αντιμετωπίζει σκληρές ερωτήσεις σχετικά με το αν η ανατροφή του συνέβαλε στις υποτιθέμενες πράξεις του γιου του.
Η σειρά ρίχνει φως στο πολύ πραγματικό πρόβλημα του εύκολα προσβάσιμου μισογυνιστικού περιεχομένου στο διαδίκτυο – και πώς τα νεαρά αγόρια μπορεί να είναι ευάλωτα στο να ριζοσπαστικοποιηθούν από την κουλτούρα του incel (involuntary celibate που μεταφράζεται ως ακούσια αγαμία) και τη λεγόμενη «ανδρόσφαιρα» (manosphere) των τοξικών επιρροών. Στόχος της σειράς είναι ρίξει λίγο φως και να συμμετέχει στη συζήτηση για την επίδραση που έχουν τα σόσιαλ μίντια και τον μισογυνισμό που προκαλούν στα έφηβα αγόρια.
Ο Γκράχαμ τονίζει ότι το έναυσμα για τη σειρά του το έδωσαν δύο δημοσιεύματα που έπεσαν στην αντίληψή του και περιέγραφαν δολοφονίες νεαρών κοριτσιών με μαχαίρι από αγόρια στην εφηβική τους ηλικία. «Μα πως είναι δυνατόν μια τέτοια συμπεριφορά να έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας;», αναρωτιέται ο Γκράχαμ στις συνεντεύξεις του. «Δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου κι έτσι αποφάσισα να ρίξω λίγο φως σε αυτό το φαινόμενο», προσθέτει.
Μια σειρά για ενήλικες
Για την αδυναμία τους –ή μάλλον την επιλογή τους– να μην καταλαβαίνουν. Για το χάσμα αντίληψης, επικοινωνίας, εμπειριών. Για τη βολική αυταπάτη πως «κάναμε ό,τι μπορούσαμε» και πως «τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα έρθουν στα συγκαλά τους». Η σειρά δεν προσφέρει απαντήσεις. Σου δείχνει πώς το «πρόβλημα» δεν είναι οι έφηβοι, αλλά η αδυναμία μας να δούμε τον κόσμο τους όπως είναι – όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Και όταν τελικά τους ακούμε, συχνά είναι αργά.
Από την πλευρά του, ο σεναριογράφος της σειράς, Τζακ Θορν έχει δηλώσει ότι «στόχος μας ήταν να δούμε βαθιά μέσα στο φαινόμενο της ανδρικής οργής. Ο Τζέιμι είναι ένα παιδί που “έχει δασκαλευτεί” από φωνές σαν αυτή του Αντριου Τέιτ αλλά και άλλες πολύ πιο επικίνδυνες», υποστηρίζει.
H Εριν Ντόχερτι, που υποδύεται την παιδοψυχολόγο στη σειρά τονίζει ότι «το “Adolescence” έχει το θάρρος να δείξει την αλήθεια γυμνή και να προκαλέσει τη συζήτηση για ένα θέμα που μέχρι και σήμερα παραμένει ανοικτό. Το βλέπουμε στα δελτία των ειδήσεων σχεδόν καθημερινά», υποστηρίζει. «Η σειρά δίνει τη δυνατότητα σε γονείς, θείους, θείες, φίλους να συμμετέχουν στη συζήτηση», προσθέτει.
Αν έχετε παιδιά, δείτε το χθες. Αν δεν έχετε παιδιά, δείτε το σήμερα. Αν είστε παιδιά, απλώς να μην καταπιέζετε τα συναισθήματά σας τη στιγμή που τα αισθάνεστε και να γνωρίζετε, ότι δεν φταίτε σε τίποτα από όσα γεμίζουν με ενοχές το μυαλό σας.
Mια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αντιπροσωπευτικές απόψεις για το περιεχόμενο αλλά και τα δυνατά μηνύματα της σειράς εξέφρασε ο γνωστός δάσκαλος Μάριος Μάζαρης αναδεικνύοντας όλα όσα θέλει επί της ουσίας να μεταλαμπαδεύσει η σειρά στους γονείς εφήβων. Όπως σημειώνει «είδα κι εγώ τη σειρά που όλοι συζητούν αυτές τις μέρες, το Adolescence, την εφηβεία που τάραξε, πέταξε στα μούτρα μας το πιο απλό που αποφεύγουν πολλοί•
Όχι, δεν ξέρεις το παιδί σου όσο και να νομίζεις ότι το ξέρεις. γιατί κανένα παιδί δε θα σου πει τα πάντα που συμβαίνουν στη ζωή του, πολύ απλά γιατί και το ίδιο δεν ξέρει καλά καλά και δεν μπορεί να αναγνωρίσει. γιατί δεν μπορεί; γιατί το μπουκώνουμε γράμματα, δραστηριότητες, γλώσσες και πτυχία από τα 3 του, το μπουκώνουμε μέχρι να μη μείνει στιγμή ελεύθερη να ανασάνει ένα συναίσθημα, μόνο εικόνες κι ερεθίσματα και δεξιότητες και βιογραφικό από νηπιακή ηλικία να χτίσουμε. με σόκαρε κι εμένα η σειρά από το πόσο εύστοχα αποτύπωσε κάτι που όμως βλέπω εδώ και χρόνια γύρω μου.
Στο δημοτικό έχουμε πολλά τέτοια παιδιά, που ταΐζονται οθόνες από το σχόλασμα μέχρι τη νύχτα, που ταΐζονται παιχνιδομηχανές και κινητά και σόσιαλ μίντια, που ταΐζονται πολλά κι όμως διψάνε για κάτι · για προσοχή. είναι κοινή παραδοχή μεταξύ συναδέλφων το πόσα παιδιά διψούν για προσοχή, για νοιάξιμο, για κουβέντα, το πόσα παιδιά φαίνονται αφρόντιστα, μένουν μέχρι τις 4 σχολείο γιατί δεν έχουν πού να πάνε και στο λένε φωναχτά το «μένω ολοήμερο γιατί δεν έχω κανέναν σπίτι» ή το «δε με ακούει κανείς», το «δε με ρωτάνε πώς νιώθω οι δικοί μου».
Δε λέμε ότι δεν έχουν λόγους οι γονείς που λείπουν, που παλεύουν σε έναν αφιλόξενο κόσμο για χρήματα που θα ξοδέψουν για το καλό των παιδιών και της οικογένειας, για στοιχειώδη παλεύουν, απλώς λέμε, υπογραμμίζουμε, φωτίζουμε ότι πολλά παιδιά μεγαλώνουν αφρόντιστα με μόνο φωτάκι αυτό στις οθόνες τους· που μπορεί να είναι τοξικό, κακοποιητικό, προσβλητικό, αλλά είναι το μόνο που έχουν.
Και παραμένουν σε αυτό εθισμένα, στα παιχνίδια καλαμαριού, στις ομάδες που οι μισοί μιλούν κακοποιητικά για τους άλλους μισούς, στα βίντεο που ξεχειλίζουν βία και δίνουν έμπνευση «να το κάνουμε κι εμείς αυτό, βρήκα αλυσίδες, πεταλούδες που μοιάζουν σουγιάδες», στα πρότυπα του εύκολου χρήματος και της ευτελούς ποιότητας, όλα σε ένα μίξερ αφιλτράριστο που κανείς δεν προλαβαίνει να τους εξηγήσει κι όσο χάνουμε χρόνο λέγοντας «το σχολείο φταίει και οι δάσκαλοι», «όχι, οι γονείς φταίνε και τα όρια», αμέτρητα παιδιά περνούν από τη μία ηλικία στην άλλη χωρίς κανείς να τους δώσει χρόνο να νιώσουν το μέσα τους, να το κατονομάσουν, να μιλήσουν για το σώμα τους -αλλά προς θεού μην μπει η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση στα σχολεία και πονηρέψει τα παιδιά- , να μάθουν να μιλούν με τα χείλη κι όχι με πλήκτρα και να δουν ότι η ζωή έχει τόσες στιγμές ευτυχίας που αξίζει να προστατεύουν.
Το ένστικτο της βίας είναι ισχυρό, βρίσκει τρόπο να τρυπώνει σε όλους κι είναι αυτό που ταξιδεύει πιο γρήγορα από τις οθόνες. όσο το ταΐζουμε τόσο μεγαλώνει μέσα μας. Δε θα μας το μάθει καμία σειρά αυτό, γιατί ΗΔΗ πρωταγωνιστούμε σε μια • αφήστε τις πολλές οθόνες, τις αμέτρητες δραστηριότητες εκτός σπιτιού και περάστε χρόνο μαζί, μήπως κερδίσει ο ένας την εμπιστοσύνη του άλλου και μοιραστεί περισσότερα».
Η σκηνή που συγκλονίζει
Εκτός των άλλων, η σειρά ξεχωρίζει και για το πολύ καλό casting της με τον ρόλο του πατέρα του 13χρονου Τζέιμι να ερμηνεύει ο Βρετανός ηθοποιός, Στίβεν Γκράχαμ, που άθελα του χάρισε την καλύτερη σκηνή. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της σειράς, Φίλιπ Μπαραντίνι, η τελική σκηνή του τέταρτου και τελευταίου μέρους έχει την… πινελιά του Γκράχαμ, καθώς ενώ αρχικά η σκηνή θα τελείωνε σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ο έμπειρος ηθοποιός την πήγε ένα βήμα παραπέρα.
Συγκεκριμένα, το σενάριο στη συγκεκριμένη σκηνή θέλει τον πατέρα του έφηβου Τζέιμι να βρίσκεται στο δωμάτιό του στέκοντας μπροστά στο άδειο κρεβάτι του παιδιού του. Έχει στα χέρια του ένα αρκουδάκι που συνήθιζε να έχει ο γιος του όταν ήταν μικρός. Το σενάριο ήθελε τον Γκράχαμ να μπαίνει ο ίδιος κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού, σαν ένα άβαταρ του απόντος γιού του. Αντί αυτού, ο Γκράχαμ έβαλε κάτω από τα σκεπάσματα το αρκουδάκι, το σκέπασε και ψιθύρισε: «Έπρεπε να τα είχα καταφέρει καλύτερα» (I should have done better).
Δείτε το επίσημο trailer:
