Σήμερα είναι τεχνολογικά εφικτό να κατασκευαστεί ένα ρολόι με πιτσιλιστήρι και ανεμιστηράκι, ένας πύραυλος που σκορπίζει χαρτοπόλεμο, ένα αυτοκίνητο που πάει μόνο με την όπισθεν, ένας ηλεκτρονικός νυχοκόπτης με Lazer και ενσωματωμένο GPS κλπ.
Ξέρετε γιατί δεν παράγονται;
Επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί πελάτες για να τα αγοράσουν, ώστε να υπάρξει κέρδος.
Δεν είναι δύσκολο να παράγουμε στέβια, τρούφες, ιπποφαές και φυσικά βιολογικά προϊόντα κάθε είδους. Μόνο που πρέπει και να πουληθούν. Για να έχει κέρδος μία επιχείρηση (μεγάλη, μικρή, ακόμη και ατομική) δεν αρκεί να παράγει. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξέρει να πουλάει το προϊόν της.
Παρά το ότι παράγουμε μερικά από τα καλύτερα ελαιόλαδα του κόσμου, ο κύριος όγκος των εξαγωγών μας πάει στην Ιταλία, που παράγει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από εμάς, αλλά ξέρει και να εξάγει.
Μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε;
Δεν υπάρχει λόγος να παράγουμε λάδι, αν αγνοούμε ότι σε Super Market του εξωτερικού πουλιέται 40 ευρώ το λίτρο. Ούτε τρούφες, αν δεν ξέρουμε πόσες χιλιάδες ευρώ πάει το κιλό, και πώς βρίσκονται αυτοί που τις πληρώνουν τόσο. Αν είστε αγρότης, ασχοληθείτε με το ταβερνάκι στην παραλία, που θα έρθει ο τουρίστας το καλοκαίρι να πληρώσει την τομάτα 10 ευρώ το κιλό (μέσα στη σαλάτα). Και η Ελλάδα θα έχει κέρδος, ακόμη κι αν η τομάτα είναι Βελγίου ή Ιταλίας.
Παραγωγή σημαίνει εξαγωγή για μία μικρή χώρα σαν την Ελλάδα.
Πολύ περισσότερο αν μιλάμε για προϊόντα που έχουν λόγους να είναι περιζήτητα.
Θέλετε να παράγετε τρούφες; Είμαι μαζί σας. Αλλά πάρτε μαζί και το γιο ή την κόρη που με τόσο καημό σπουδάσατε, πηγαίνετε σε μία έκθεση στο εξωτερικό (αν δεν ξέρετε πού, γι’ αυτό υπάρχει το Google, κι αν δεν ξέρετε να ψάχνετε, γι’ αυτό έχετε παιδιά που τα σπουδάσατε). Και στην έκθεση αυτή (π.χ. μία έκθεση υψηλής μαγειρικής και delikatessen αν μιλάμε για τρούφες), βρείτε εσείς οι ίδιοι τους υποψήφιους αγοραστές. Δεν χρειάζεται να περιμένετε τον έμπορο που θα έρθει στο χωράφι σας, ούτε πολύ περισσότερο να περιμένετε τη νεκρανάσταση των αγροτικών συνεταιρισμών.
Έτσι γίνονται οι εξαγωγές. Αν το προϊόν έχει ποιότητα και ζήτηση, οι πελάτες είναι εκεί και σας περιμένουν. Στις χώρες τους, όχι στην αυλή σας.
Είναι καιρός να ξεκολλήσουμε από τις “σοσιαλιστικές εμμονές” μας περί παραγωγής και να μάθουμε ότι καπιταλισμός είναι πρώτα απ’ όλα η πώληση. Το κέρδος βγαίνει ευκολώτερα στην πώληση με ψηλή τιμή, παρά στην παραγωγή με χαμηλό κόστος. Ιδίως στην Ελλάδα, που το κόστος παραγωγής είναι υψηλό.
Όποιος θέλει να παράγει, όποιο κι αν είναι το προϊόν, πρέπει να ξεκινάει από το ποιος θα το αγοράσει. Όχι από το πώς φτιάχνεται. Είτε πρόκειται για φυστίκια, είτε για έπιπλα είτε για πυραύλους.
Και δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν οι αγοραστές.
Μυαλό, έμπνευση και μεθοδικότητα χρειάζονται, που δεν κοστίζουν.
ΥΓ. Είναι εντυπωσιακό, αλλά όταν ξεκινήσαμε στην Ελλάδα τις επιδοτήσεις, το 1982, επιδοτούσαμε την παραγωγή (και αυτή με λάθος τρόπους), λες και τα προϊόντα θα εξάγονταν μόνα τους. Και συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο. Δεν είναι παράλογο, όταν στη χώρα μας η πλειοψηφία έχει νοοτροπία υπαλλήλου (και μάλιστα δημοσίου) και νομίζουμε ότι όλα λύνονται με αποφάσεις εκ των άνω.
Καλή αρχή, θα τα ξαναπούμε …
Φ.Σ.
