Στη σειρά του Netflix, «Συζήτηση με έναν Δολοφόνο:Τζέφρι Ντάμερ», ο κατά συρροή δολοφόνος Τζέφρι Ντάμερ, εξομολογείται τα φρικιαστικά εγκλήματά του σε μια σειρά από αυθόρμητες συνεντεύξεις που αποκαλύπτουν ένα ασύλληπτα διαταραγμένο μυαλό.
Ακόμα και για έναν πολύ έμπειρο ηθοποιό, το να υποδυθεί μια τόσο διαταραγμένη προσωπικότητα αποτελεί πάντα πρόκληση. Τί λέει ο πρωταγωνιστής της σειράς και πώς μπόρεσε να μπεί στο ρόλο ενός από τους μεγαλύτερους serial killer όλων των εποχών;
Δείτε το trailer
«Πήγαινα πραγματικά πέρα – δώθε για το αν πρέπει να το κάνω ή όχι. Ήξερα ότι θα ήταν απίστευτα σκοτεινό και μια απίστευτη πρόκληση», είπε ο Έβαν Πίτερς μιλώντας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά «Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story» του Netflix.
Έναν ρόλο που τελικά δέχτηκε και ο οποίος έκανε μεγάλη επιτυχία.
Κατά τη διάρκεια συζήτησης, στην οποία συμμετείχαν ο σεναριογράφος της σειράς του Netflix, Ράιαν Μέρφι και οι συμπρωταγωνιστές του Νίσι Νας και Ρίτσαρντ Τζένκινς, ο Έβαν Πίτερς μίλησε για την στιγμή που του προτάθηκε ο ρόλος στη σειρά.
Όταν του έστειλαν τα σενάρια, παρακολούθησε τη συνέντευξη του Ντάμερ το 1994 στο «Dateline» για να «βουτήξει στην ψυχολογία αυτής της ακραίας πλευράς της ανθρώπινης συμπεριφοράς», όπως είπε.
Δείτε τη συνέντευξη
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων μηνών προετοιμασίας και των έξι μηνών των γυρισμάτων, ο Μέρφι σημείωσε ότι ο Πίτερς φορούσε μολύβδινα βάρη γύρω από τα χέρια του και πάτους στα παπούτσια του για να μιμηθεί τη σωματική ικανότητα του Ντάμερ και «βασικά έμεινε σε αυτόν τον χαρακτήρα, όσο δύσκολο κι αν ήταν, για μήνες», είπε ο σεναριογράφος της σειράς.
«Έχει πολύ ίσια πλάτη. Δεν κουνάει τα χέρια του όταν περπατάει, οπότε έβαλα βάρη στα χέρια μου για να δω πώς ήταν αυτό. Φορούσα τα παπούτσια του χαρακτήρα με τους χοντρούς πάτους, το τζιν του, τα γυαλιά του, είχα ένα τσιγάρο στο χέρι μου ανά πάσα στιγμή», εξήγησε ο Έβανς.
«Ήθελα όλα αυτά τα πράγματα, αυτά τα εξωτερικά πράγματα, να είναι δεύτερη φύση όταν γυρίζαμε, γι’ αυτό είδα πολλά πλάνα και δούλεψα επίσης με έναν προπονητή διαλέκτου για να βγάλω τη φωνή του.
Ο τρόπος που μιλούσε ήταν πολύ ευδιάκριτος και είχε μια διάλεκτο. Έτσι, πήγα και εγώ και δημιούργησα ένα 45λεπτο ηχητικό, το οποίο ήταν πολύ χρήσιμο. Το άκουγα κάθε μέρα, με την ελπίδα να μάθω τα μοτίβα της ομιλίας του. Ήταν μια εξαντλητική αναζήτηση, προσπαθώντας να βρω ιδιωτικές στιγμές, στιγμές που δεν εμφανιζόταν συνειδητά, ώστε να μπορέσω να δω πώς συμπεριφερόταν πριν από τις συνεντεύξεις και κατά την παραμονή του στη φυλακή».
