Η illustration performance μιας πολιτικής καριέρας που φαίνεται να λήγει κάπως άδοξα και οι παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, που θέλουν να ρίξουν το πουλέν τους στο στίβο της πρωτιάς, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Μια καλή θέση στο δημόσιο, ένας καλός γάμος, ή ακόμα χειρότερα μια όποια αναγνωρισιμότητα. Γιατί από εκεί φοβάμαι ξεκινούν όλα, από την πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος μας ανήκει, ή θα έπρεπε τουλαχιστον.
Το κακό με εμάς τα παιδιά των 80’s είναι ότι κακομάθαμε λίγο. Λίγο το «ξεβλάχεμα» του Κωστόπουλου, λίγο οι πιστωτικές, λίγο τα Χτυποκάρδια στο Beverly Hills και τα σκυλάδικα του ΠΑΣΟΚ, κάπου «το χάσαμε» και χάσαμε το στόχο. Θα μου πεις,ποιός είναι ο στόχος; Ολα τα παραπάνω συν πολλά μετρητά.
Στην περίπτωση της Εύας Καϊλή τα πράγματα ήταν κάπως έτσι, αλλά μπήκε και η πολιτική στη μέση. Γιατί αλλιώς είναι να θέλεις να γίνεις πρώτο όνομα στην πίστα, ή ο καλύτερος πλαστικός χειρουργός και άλλο να μπλέκεις με την πολιτική. Η πολιτική θέλει και κόπο και τρόπο και όσο κι αν μιλάμε για ισότητα και ίσες ευκαιρίες, μια γυναίκα στο χώρο της πολιτικής πρέπει να αποδείξει πολλά περισσότερα από έναν άντρα πολιτικό και ειδικά στις μέρες μας. Η Εύα περνούσε καλά και το φώναζε δυνατά σε κάθε ευκαιρία. Μοιραίο λάθος για μια «υπερεκτιμημένη» πολιτικό, σύμφωνα με τα σχόλια πολλών πάντα κατόπιν πάντα εορτής.
Όταν ανοίγουν οι ουρανοί και σου έρχονται όλα λίγο πιο βολικά από ό,τι συνήθως στη ζωή, οφείλεις να είσαι ταπεινός. Και να προσπαθείς για το καλύτερο. Κυρίως για το καλύτερο. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρίες έχουν να επιδείξουν αυτό που λέμε «κοινωνική ευθύνη», τον τρόπο που επιστρέφουν στην κοινωνία την εμπιστοσύνη που τους δείχνει για το καλό τους marketing και ενίοτε να τη βοηθούν.
Μια θέση στην Ευρωβουλή (και όχι στο ελληνικό τσίρκο), σήμερα που όλα γύρω μας καταρρέουν και μας έχουν πέσει στο κεφάλι και οι επτά πληγές του Φαραώ, θα περίμενε κανείς να είναι η απόλυτη αυτοπραγμάτωση. Ενας μηνιαίος μισθός ίσος με το ετήσιο εισόδημα του μέσου Ελληνα, θα έπρεπε ήδη να έχει λύσει όλα σου τα προβλήματα, για να μπορείς να κοιτάξεις λίγο παραπέρα και ίσως λίγο παρακάτω.
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις ούτε αυτό, τουλάχιστον σώπασε και μη φωνάζεις. Το «απυρόβλητο» θέλει κι αυτό κόπο και τρόπο και κυρίως χρόνο, για να το κατακτήσεις μέσα στην ολοκληρωτική διαφθορά. Μπορείς να κατακτήσεις πολλά σε αυτή τη ζωή, αλλά για να μπεις στο απυρόβλητο που επεδίωκες θέλει πολλά skills που δεν διδάσκονται ούτε στα πανεπιστήμια (ευτυχώς), ούτε σε κοσμικές συγκεντρώσεις.
Γιατί αλλιώς είναι να χρησιμοποιείς τη θέση σου και την ισχύ σου για να πετσοκόψεις ένα δάνειο κι αλλιώς για να γίνεις εμίρης στη θέση του εμίρη. Η τουλάχιστον να θελεις να κάνεις τη ζωή του. Και ναι, για να το καταφέρεις πρέπει κάτι να θυσιάσεις, να γίνεις μια μικρή «Ιφιγένεια»,ναι,αυτή που λες πως δεν θα γίνεις και να μπεις για τα καλά στο ρόλο. Μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Χρυσός κανόνας για επικίνδυνα παιχνίδια.
Μαριάντζελα Χατζηεφραιμίδου
Produced By
