Τέλη Νοεμβρίου, σε μια Αθήνα που δεν θέλει να χειμωνιάσει, αλλά συνεχίζει να έχει εκείνα τα πορτοκαλοκόκκινα ηλιοβασιλέματα που έρχονται να σου θυμίσουν ότι η ζωή είναι ωραία και σε λίγο πλησιάζουν γιορτές.
Γιορτές είπα και θυμήθηκα κάποια χρόνια πριν, ναι κάπου εκεί πριν τις πανδημίες και τους εγκλεισμούς, τα πράγματα συνέβαιναν κάπως αλλιώς. Οκ, όχι υπέροχα, η κρίση συνεχίζει να μας γονατίζει, αλλά αλλιώς. Εχω την αίσθηση τώρα τελευταία ότι ζω σε ένα παράλογο αστείο.
Μα τί εχουμε πάθει; Ακούω και βλέπω πλεον ειδήσεις με ένα αίσθημα ανηδονίας. Τίποτα δεν μπορεί να με ταρακουνήσει και να με κάνει να συγκρουστώ με το μέσα μου όπως παλιά.
Παιδιά που κακοποιούνται, που φοβούνται. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, γίνονται τα τέρατα σε ιστορίες τρόμου που έχουν πάντα κακό τέλος. Μεγάλοι εναντίον μικρών.
Ενα κράτος που σηκώνει τους ώμους και υπόσχεται ότι «θα επέμβει», σε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει ποτέ. Μια στρατιά ανθρώπων που βγαίνουν κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και απλά μιλούν, χωρίς να λένε κάτι που θα δώσει τη λύση. Υπεύθυνοι, κατώτεροι των προσδοκιών και ανεύθυνοι που που τους δόθηκαν ευθύνες ιερές. Γιατί δεν «πέφτουμε» πια από τα σύννεφα; Tί πάθαμε; Πού είναι η οργή, o θυμός; Ποιά είναι η επόμενη πίστα της φρίκης,υπάρχει άραγε;
Κι αν υπάρχει δε θέλω να τη δω. Αν υπάρχει παρακάτω ας κάνουμε freeze την ταινία εδώ..Στον Νοέμβρη και στο γλυκό πορτοκαλοκόκκινο ηλιοβασίλεμα..
Produced By
